Pasen. Symbool van een nieuw begin.
Toch is april 'de wreedste maand van het jaar'.
Hoofdstukje uit mijn boek HET LEVEN IS NIET VEEL SOEPS en andere geruststellende zinnetjes van Meneer Veltman.
Veel leesplezier lieve mensen.
En Zalig Pasen.
Na al die somberte had ik erg veel moeite om te wennen aan het normale leven. Maar opeens was het lente. Afgunstig keek ik naar andere meisjes en vrouwen die wél adequaat reageerden op het aanbreken van het mooiste seizoen van het jaar. Rokjesdag, zo noemde Martin Bril dat. Van iedere vrouw waren alle benen glad ge-epi-lady’d, de zwierige bloemenjurkjes hingen kennelijk al klaar. De mannen sloegen hooguit hun V-halstrui om hun Polo-schouders. In mijn lijf zette alles zich schrap. Ik hield krampachtig de zwarte wollen maillot aan, nog lang niet klaar om los te laten.
‘April is the cruellest month of the year.’ Mijn lieve oude vriend Jan, docent Engels, haalde deze beroemde openingszin van The Wasteland van T.S. Eliot aan, toen wij tegenover elkaar zaten aan een cafétafeltje. Ik begreep hem meteen: in deze tijd van het jaar leek alles en iedereen opeens tot leven te komen. Wij twee werden bijna kwaad van al die overdreven bloemen, dat veel te frisse groen. Op terrassen zaten onuitstaanbare jonge, zelfbewuste gezinnen met kinderen die er welvarend en gelukkig uitzagen. Iedereen was samen en hield van elkaar.
Olijke preien en bossen wortelen hingen wulps uit de volle boodschappenmanden van mensen die van de markt kwamen. Al die hormonen die in het rond vlogen, wij werden er gek van. Iedereen overal leuk op de fiets, kennelijk wisten zij allemaal wèl waar ze naar toe moesten! Alleen mijn vriend Jan en ik wisten niet hoe nu verder. Jan en ik hadden gemeen dat we net door onze liefdes, aan wie wij emotioneel nog vastzaten, aan de kant waren gezet. Voor ons was al die ontluikende blijheid om ons heen echt te veel van het goede. We zaten dicht naast elkaar in het donkere dorpscafé met Perzische tapijten op de tafeltjes veel te veel wijntjes te drinken en vertelden onophoudelijk aan elkaar hoe erg het was en hoe we wilden dat het leven voor iederéén stil stond. Heerlijk was het, eindeloos zeuren, tot we er zelf genoeg van hadden en we, een beetje tipsy, de slappe lach kregen.
Het werd ook weer Pasen. En dat gaat niet alleen om het lijdensverhaal van Christus. Maar het is ook de tijd dat de onzelfzuchtige paashaas de eieren, het symbool van vruchtbaarheid, overal voor iedereen neerlegt. Een nieuw begin. Het jaarlijkse ritueel van het neerzetten van de paasboom met al die veel te kleurige schattigheid, de kuikentjes en paastaferelen van sprookjeswol, die overdaad aan geel, de kleur van de hoop nota bene, het verven en verstoppen van de eieren voor de kindjes (‘heb jíj die in de wc-rol al gepakt?’), de matzes met sterrenkers; het kreeg me gelukkig toch te pakken.
Nu het toch een verloren jaar was, ik legde me er maar bij neer dat het niet veel beter zou worden, stelde ik mijn verwachtingen bij. Ik likte mijn wonden, in de beschutting van mijn eigen huis. Geen opwinding meer, maar ook geen stress. Geen highs, maar ook geen onvermijdelijke lows.
Verloren, dacht ik alsmaar.
Maar ook
lekker kwijt."