Niets is zo heerlijk als na een enerverende dag lekker vroeg te eten, en dan zo gauw mogelijk alles wat knelt uitdoen. Ik trek een dikke trui met nog een vest erover aan, en mijn zachte, warme, wollen slobberbroek. Dan die geitenwollen sokken, en mijn oude en super heerlijk zittende sloffen van Fitflop.
Ik haal mijn make up eraf, kan ik lekker door mijn ogen wrijven, poets mijn tanden vast en doe mij Weleda nachtcreme op. Dan kan ik er straks zo induiken.
Zo ook van de week. Als ik een dip aan voel komen werkt dit heel goed. De dag is wat mij betreft voorbij, ik hoef niets meer. Ik kan stom voor me uit gaan zitten kijken op de bank, lezen of tv kijken, en het liefst vroeg naar bed.
Maar ja, de craving neemt toe, en toe, en met een ‘ik moet nog even een boodschap doen ik ben zo terug’ spring ik in de auto naar de AH, die jammer genoeg laat open is.
De drop is gelukkig in de aanbieding en een extra grote zak. Voor de vorm neem ik nog wat schoonmaakmiddelen mee, de mensen moesten eens denken! Toen realiseerde ik me dat mijn geluk pas compleet zou zijn als ik met een vrolijk roze niets-aan-de-hand-boekje straks in bed zou liggen. Kasteelromans heten tegenwoordig HQN en ze zien er net uit als echte boeken. Heerlijk. Knop op dom, wegdromen. “Daarom schrijven ze die boeken zo’, hoor ik Meneer Veltman zeggen, ‘omdat die niets met de realiteit te maken hebben’.
Ik loop met mijn handen vol – geen mandje meegenomen natuurlijk en uiteraard ook geen tasje bij me, naar de zelfscankassa. Ik scan en wil afrekenen, en het ding begint te gillen. Ik k
en de random check natuurlijk wel maar voel me toch betrapt als het meisje mijn spullen nog een keer langs de scan haalt. Ondertussen open ik mijn mobieltje – ik kan tegenwoordig met mijn bank ook daarmee betalen – en hij herkent mijn gezicht niet.
Ik moet de code invullen, en dat doe ik, maar het is kennelijk niet de goede. De faalangst slaat toe. Vergeten. Zie je wel. Het is begonnen. Waarom neem ik ook niet gewoon mijn pasje mee, nu sta ik hier modern te doen. Ik haal adem en doe mijn telefoontje uit en weer aan, ik vertrouw erop dat hij straks mijn gezicht weer herkent, niks aan de hand. Maar nee. Nu blijft het scherm steken. En het scanapparaat tingelt en piept, dat wil betaald worden! Het meisje komt even terug en vraagt met een enigszins meewarige blik ‘of ik het allemaal kan vinden’?
‘Ja hoor,’ bits ik een beetje, zenuwachtig, ‘Ik doe het wel vaker’. Niet lief.
Maar ja, als ik voor een derde keer de verkeerde code intoets, blokkeert ie helemaal, dus ik moet rustig blijven.
'Nu overdrijft u wel', hoor ik Meneer Veltman in mijn hoofd zeggen. En: ‘Vertrouwt u er nu maar op dat er ook geheugen in uw spieren zit’.
Okay. Ik pak een plastic tas en doe daar mijn spullen in. Dan pak ik opnieuw mijn telefoontje en dat gaat natuurlijk opeens gewoon open. Ik betaal en wacht op de korte bon. Pfff opgelucht en beetje trots dat ik de idiote paniekaanval onder controle had.
De korte bon komt niet. Ik zie een stukje papier uit het gleufje komen en pulk het eruit, maar het scheurt. Nog voorzichtiger probeer ik met mijn nagels die nodig naar de styliste moeten, vat te krijgen op het bonnetje. Het AH-meisje staat te kijken en opeens zie ik hoe zij mij ziet: een oudere, ietwat slonzige, verwarde vrouw, in net niet pyama, die het allemaal niet zo goed onder controle heeft. Inmiddels heb ik het gekreukelde en gescheurde bonnetje uit het apparaat weten te halen, en door de scheur is de eruitloopcode niet leesbaar. Ik wacht tot een andere klant door het poortje loopt en ga daar snel achteraan. Ik voel me bekeken en voor schut staan, maar denk dan aan een van mijn lievelingszinnetjes: ‘Het gaat helemaal niet om u’. En zo is het ook. Ooit mijn grootste pijn, dat het niet om mij ging, maar nu vind ik het wel gemakkelijk. Het kan niemand wat schelen dat ik daar stond, dus waarom zou ik mij er dan druk over maken.