'Het is een heel goed boek, maar ja, u bent niemand', zei de redacteur van de gerenommeerde uitgeverij vorig jaar tegen me. 'Sales kan het niet verkopen'. Ze zei ook: 'Ik kan hier boeken van die en die (bekende namen) neerleggen, daar hoeft niet eens wat in te staan, maar die verkopen vanaf de toonbank ongezien op de foto'.
Oke, maar natuurlijk, dat ik niemand ben dat snap ik als geen ander, dus gauw mijn schulp weer ingekropen. Wat haalde ik me ook in mijn hoofd.
Dat ik het boek via een uitgever uit zou geven was wel een voorwaarde, vond ik. Zo persoonlijk, zo kwetsbaar voelde het opeens, ik wilde wel erg graag dat iemand anders daar mede verantwoordelijkheid voor zou nemen. Samen doen, samen doen.
Totdat ik me realiseerde: hee...maar daar gaat mijn hele boek juist over! Dat ik zo graag gered wilde worden, dat iemand mij uit de box zou tillen en op schoot zou nemen en zou zeggen; ik doe het wel voor je. Maar ik had geleerd dat die tijd voorbij was en dat dat niet meer zou gebeuren.
Bovendien merkte ik -weer- dat de afwijzingen zwaarder wogen dan de aansporingen, terwijl die er veel en veel meer waren en van bepaald niet de minsten!
Dus sprong ik in het diepe en maakte het boek precies zo als ik wilde. En wat zo fantastisch is, is dat alles opgemerkt en gewaardeerd wordt:
het formaat, de flappen aan weerszijden, hoe het voelt, de lichtheid van de opmaak, de openheid van de omslag, de intimiteit en eenvoud van de illustratie - het wordt gezien. En alles in samenwerking met mijn kinderen, met wie ik eindeloos gesteggeld heb over de titel, de ondertitel, en die de vormgeving en de redactie deden. Zo trots.
Ik zocht publiciteit, met hulp! en kreeg die ook volop. Televisie, bladen, kranten, echt waanzinnig. Honderden mails kreeg ik, van mannen en vrouwen, waar opeens kwartjes waren gevallen. Zo ontroerend, zo'n groot cadeau, de herkenning en de hoop die er opeens bij hen is, toen ze mijn verhaal hoorden.
Vanmorgen vroeg heb ik tijdens de boswandeling met mijn man en mijn hond en passant de tweede druk verdubbeld, terwijl de persen al liepen. Oeps nog een keer zo'n duik in het diepe.
Maar ja, die angstige bodem had ik al eens geraakt dus daar ben ik niet bang meer voor. Een beetje dan, vooruit.
Maar nu geniet ik vooral even van het 'lekker puh' gevoel dat ik heb. Dat mocht ik hebben van Meneer Veltman. 'Lekker hoor,' zei hij dan. "Dat is toch menselijk en u doet er niemand kwaad mee'.