De wijde wereld in. Je eigen verhaal wordt gelezen door mensen die mij niet kennen en ik hen niet. Vind ik dat eng, nee, vreemd genoeg eigenlijk niet. Het is mijn verhaal en in alle eerlijkheid en met respect opgeschreven.
Wat ik niet erg had verwacht is dat ik zoveel geweldige reacties krijg. Er gaat geen week voorbij of er komt wel een mailtje. Het is fascinerend om te zien welke aspecten er worden opgepikt.
Het op je tenen hebben moeten lopen, als kind, staat wel met stip bovenaan. Dat je nooit weet of je het goed doet, dat afschuwelijke gevoel van angst en onzekerheid waardoor je nooit leert rustig te vertrouwen op jezelf of een ander.
Een man van in de veertig, met een van de stoerste beroepen die je kunt hebben, zei mij dat hij nu eindelijk begreep waar zijn woede vandaan kwam.
En vrouw van in de tachtig schreef dat ze altijd had gedacht dat er geen licht in haar leven meer zou komen maar ze had moed gekregen door mijn verhaal en ze ging er gewoon nog wat van maken!
Het klinkt een beetje Lourdes allemaal, maar vaak hebben mensen al heel veel therapie gehad en weten ze het eigenlijk wel, alleen valt het kwartje nu opeens wel!
En jonge vrouw had al jaren een moeizame relatie en vond dat ze trouw moest blijven. Ze kapte er nu mee. Opeens vond ze het zonde van haar tijd.
Of iemand met liefdesverdriet die mij liet weten dat ze geen zin had om zo lang in dat gevoel te blijven hangen. Bedankt, schreef ze me, ik weet het nu, ik sla die ellendige jaren over, die leiden nergens toe dus. Ik ga meteen beginnen met weer op mijn eigen benen te staan.
En nu is het vakantie, en al die mensen die het boek kochten en er alsmaar nog geen tijd voor hadden, nemen het mee op vakantie. En nu krijg ik foto's van waar het allemaal gelezen wordt.
Zo blijf ik toch nog op de hoogte van waar mijn kindje zich zoal ophoudt.
Bij de kapper, op de luchthaven, op het strand, tijdens het eten, thuis met de poes, in de wachtkamer, in het vliegtuig, in de file (als bijrijder mag ik hopen);
ik mag het allemaal meebeleven. Happy.
Comentarios