Mensen kiezen elkaar vaak op oneigenlijke gronden, zei mijn Meneer Veltman vaak. De ander moet jouw hiaten opvullen, hij of zij krijgt daardoor onbewust een verborgen opdracht en moet daar per se aan voldoen om jou gelukkig te maken.
Deze prachtige film zag ik van de week voor de tweede keer. De eerste keer, in de bioscoop, ergerde ik me hoofdzakelijk aan haar, ik vond haar een ontzettend zeikwijf. Laat die man toch eindelijk eens met rust, dacht ik steeds. (Lees mijn boek he!) Maar ook aan hem; hij liep door het huis als een geslagen hond. Slapjanus.
Maar nu had ik zeker een mildere bui, en zat ik niet zo met mijn oordelen klaar. (!) Ik werd nu vooral getroffen door haar wanhoop en zijn hulpeloosheid.
Een schoolvoorbeeld van hoe een relatie kan beginnen en fout kan gaan.
Beide partners hebben verwachtingen van elkaar, en als je dit fragment ziet begrijp je heel goed waarom en hoe het begon.
De woede, de pijn en moeite die het haar kost om haar man los te kunnen laten komt me nogal bekend voor, dit is een schoolvoorbeeld van een relatieverslaving. Je ziet ook hoe haar man hieraan meegewerkt heeft en hoe het zo verworden is totdat ze echt uit elkaar gaan. En ‘mooi’ om te zien ook is hoe ze haar afhankelijkheid van haar man op haar zoon afwentelt. En die weer…..
Netflix, de prachtige film heet Hope Gap.