Al vanaf mijn zeventiende was ik in therapie. Gedrags-, gespreks-, groeps-, relatietherapie, en allerlei coaches, wel of niet van alternatieve aard. Toch waren er altijd depressies, woede en verdriet. En altijd een pijnlijke leegte die ik probeerde te vullen met talloze onenightstands en andere slechte gewoontes.
Tijdens een absoluut dieptepunt, en verstrengeld in een toxische relatie waar ik maar niet vanaf kon, kwam ik terecht bij een fantastische psychiater: Meneer Veltman. De eerste mens die mij echt begreep. Aan wroeten in het verleden of pamperen deed hij niet. Hij hield mij liefdevol en wijs de waarheid voor. Zijn heldere, snoeiharde zinnetjes werden mijn houvast. Heel langzaam maar zeker durfde ik oude gedachten en gevoelens los te laten en ging ik alles anders zien. mijn alles overheersende liefde bleek eerder een ongezonde afhankelijkheid te zijn, daar heb ik later veel over geleerd. Relatieverslaving oftewel codependentie.
De problematiek waar ik zo lang mee worstelde, zie ik overal terug. Liedjes, dating shows en films geven het romantische beeld waar we zo graag in geloven. De hunkering naar die ene liefde, het lijden dat onlosmakelijk verbonden lijkt met Echte Liefde, het wegcijferen, pleasen, de afhankelijkheid, de zogenaamde ‘vonk’ die mensen najagen: dat is allemaal niet waar! Dat patroon herkennen maakt een wereld van verschil. Wat een opluchting.
Eindelijk vond ik écht goede antwoorden op alle levensvragen: hoe moet je leven? Wat zijn je valkuilen? Hoe leer je omgaan met je gevoeligheden? Hoe krijg je (zelf)vertrouwen? Wat kun je verwachten van een relatie, wat is een goede partner en wat is jouw eigen rol? Wat is eigenlijk loslaten en hoe doe je dat? Hoe vul je je eigen leegte? Kun je herstellen van je trauma? Alles kwam aan bod. En het mooiste was: hoe simpel het eigenlijk bleek te zijn, en hoe universeel de antwoorden toepasbaar zijn. Deze zinnetjes die alles veranderden, gun ik iedereen.
