Gemangeld heb ik me vaak gevoeld. Bungelend. Afwachtend hoe iemand over me zou beslissen, van me zou vinden. Bang en gevangen in een situatie waarin ik het gevoel had dat iedereen wist wat ie moest doen behalve ik.
Ik bleef maar watertrappelen in de hoop - of nou ja nog niet eens- dat iemand me uit de modder zou redden of dat er een wonder zou gebeuren. Totaal verlamd.
"Dat is hoe het voor een kind is", zei Meneer Veltman dan. "U bent een volwassen vrouw, u moet maar eens wat meer voor uzelf gaan zorgen. U kunt niet verwachten dat iemand anders dat voor u doet".
Zo keek ik er zelf helemaal niet naar. Ik vond mezelf heel erg zelfstandig juist.
"Er wordt met u gedaan", zei Meneer Veltman.
Ja, dat voelde ik wel. Geradbraakt was ik.
"U mag wel wat egoistischer zijn", vond hij. Mijn lot niet in andermans handen leggen. Zuiniger op mezelf zijn, ook. Dan maar niet lief. Ik hoefde niet alles gaan zitten begrijpen van iedereen. Ik was verantwoordelijk voor mijn eigen belang. Anderen voor dat van hen.
Voor je eigen belang opkomen, hoe doe je dat zonder een bitch te zijn? Ik had daar in mijn leven geen goede voorbeelden van gezien. Alleen aan jezelf denken klonk niet erg aanlokkelijk.
Maar ja, ervan uitgaan dat iemand anders voor jouw belang opkomt is inderdaad ook niet realistisch.
Als ik dus niet langer wilde bungelen moest ik daar zelf een eind aan maken. Op mijn manier. Er zelf de houding en de woorden voor zoeken en, vreemd genoeg, toen ik daar zelf ook van overtuigd was, vond ik die opeens. Het was bevrijdend. Ik kon zelf iets doen, dat voelde weliswaar alleen, maar ook onafhankelijk.
"Tsja", zei Meneer Veltman met een lachje, "Als je niet gaat liggen, wordt er ook niet over je heengelopen".
Toen ik in 2022 mijn manuscript inleverde was er, net als nu, een discussie gaande over grensoverschrijdend gedrag.
Opeens vond ik dat zinnetje ingewikkeld. Ik haalde het er op het laatste moment uit. Want was dat geen victim blaming?
Een van de eerste lezers van het manuscript sprak me erop aan dat dat zinnetje was verdwenen. Het was haar lievelingszinnetje geweest en ze miste het.
En gelijk had ze natuurlijk. Het was je reinste zelfcensuur en niet erg dapper van mij.
Staan voor mezelf, dat moest ik leren. En als het wat moest kosten dan was dat maar zo. Grote meid zijn.
In deze derde druk heb ik het dus een klein maar fijn plekje gegeven, helemaal onderaan op pagina 292.
Dank je wel Dorris.